Hola lief dagboek, op moment dat ik dit swype zit ik in de bus van Oaxaca naar San Cristobais het 10 oktober 2013 en luister ik naar het album Tempest en drink ik een biertje. De bus vertrok om 2100 en doet er 11 uur over, ik hoop dus straks wat te kunnen slapen, het is nu 2150. Vandaag teruggekomen van Benito juárez , dat is een klein dorpje twee uur van Oaxaca. Vanuit daar ben ik gister naar diverse dorpjes afgereisd, eerst lopend (gister) en daarna met fiets (vandaag). Omdat het weer nogal klote was, koud en regen, besloten om slechts een nacht te blijven. Het was wel een prachtige omgeving en heb er heerlijk
Van genoten, ook het verblijf in een blokhut was rustgevend en pittoresk., wifi was wel bagger. Vet grappig, kwam gister rond vier uur in de middag aan, althans vier km voor het dorp werd ik uit de bus gezet, of ik de rest wou lopen gezien het niet aan de hoofdweg ligt. Dit is trouwens normaal maar was nieuw voor mij en het was een prachtige wandeling. Eenmaal int het dorp (had een kleine rugtas mee, grote in hostel achtergelaten) was ik natuurlijk nog niet uitgewandeld dus wat doet deze boy, ondanks dat het begon te druppelen, de wandelroute nemen naar het volgende dorp( La Neveria ) natuurlijk, wat is acht km? Nou verdomme een pleuriseind want het begon natuurlijk keihard te regenen, de hele route lang. Ik had wel een poncho maar ook een korte broek en wandelschoenen die uiteraard zeiknat werden. Op zich genoten maar maakte me zorgen over hoe ik het kon drogen. In de dorm blukhut (welke ik overigens voor mijzelf had en super proper was direct sokken en schoenen uitgegaan, sokken over de lampen gelegd en schoenen volgepropt met wc papier en afgewisseld met deken. Resultaat: volgende dag alles redelijk droog, het enige waar ik last van had waren mijn voeten waar groeven van de natte sokken in kwamen. Enfin, volgende dag mountainbike gehuurd en dat was echt geweldig, gefietst naar Latuvi wat een geweldige route bleek die ik solo heb afgelegd, die was zo'n twee uur en bestond voornamelijk uit dalen, me gusto. Maar daarna weer omhoog via alternatieve route en dat was toch wel zwaar hoor...vooral omdat ik weer de hoogte in ging, het kouder werd en het begon te regenen. Om deze reden niet een tweede nacht gebleven in bijv. ander dorp maar nu heerlijk in de bus. Zodra dit bericht wordt verstuurd zit ik goed en wel in het hostel. Ik denk dat ik daar min twee nachten blijf. Inmiddels Old Ideas (cohen) opgezet 



derde verslag><

Lief dagboek, Enigszins geschrokken van de datum (30 oktober 2013} kan ik niet anders dan concluderen dat de tijd veel te snel gaat. Op dit moment lig in in een hangmat in mijn hostel ( Beraka) te Copán Ruinas te Honduras. Het nabijgelegen internetcafe (waar de computers zo extreem traag waren dat ze na twintig minuten nog steeds alleen maar aan het laden waren) heeft mij ertoe genoodzaakt dit verslag via swype uit te brengen. Dus op mijn telefoon die steeds onbetrouwbaarder wordt. Hoe dan ook ik drink een rumcola en luister naar Paul Mccartney, en kijk (staar) naar twee Zwitserse chickies die aan het koken zijn. San Christobal te Mexico was wederom een prachtige bestemming waar ik twee nachten ben verbleven. Hostel was pauper maar erg vriendelijke mensen, zowel de eigenaren (stel) als roommates.en de hond (die ook vrij toegang tot de dorm had). De dag van aankomst (vrijdag elf oktober rond acht uur in de ochtend) heb ik net elf uren in de bus doorgebracht. De eigenaar (Erick) was direct zo aardig een lekker ontbijt voor mij te maken hoewel hij er zelf nogal slaperig uitzag. Uiteraard gepaard met een stevige bak koffie. Na dit feestmaal mijn was weggebracht en heerlijk een welverdiende tuk gedaan, anderhalf uur later was ik er weer. Vervolgens de stad ontdekt veel foto's gemaakt, lekker gegeten en gedronken en rond begin van de avond weer terug. Wat een mooie stad! Deze avond speelde Mexico tegen Panama en de wedstrijd in de kroeg gezien met eigenaren en roommates, uiteraard Met de nodige biertjes en gezelligheid, alleen van het eerste had ik wat last de volgende ochtend. Beetje uitgeslapen, dorpje bezocht vijftien km verderop wat gegeten en gedronken en vervolgens een shutle geboekt naar Guatemala voor de volgende ochtend. Daarna was opgehaald en op meer bescheiden schaal biertjes gedronken, hostel in Quatzaltanango ( Guatemala) geboekt en film gekeken (op mijn telefoon, wat op zich een wonder is ). Volgende ochtend op tijd opgehaald en acht uur later was in de gewenste stad,.daar het hostel verkend en na drie pogingen eindelijk wat geld kunnen opnemen. De blijheid die je dan voelt is best groot! Altijd vervelend om geen cent op zal te hebben. In het hostel leuke meid leren kennen uit Duitsland (ja het is mogelijk), ouwe maar aardige knakker uit Ierland en gezellige dude uit Canada. Volgende dag met twee van hun nabijgelegen dorpje bezocht wat een leuke rit was en een bijzonder kleurrijke kerk bezocht, bekendste uit guatemala denk ik. Ook eerste ervaring opgegaan met de chickenbus en dat viel me behoorlijk mee. Een van de redenen dat ik niet langer in Mexico ben gebleven, enigszins tot mijn spijt maar wel ten goede van mijn reisschema, is dat ik een hike wou doen welke eens per twee weken wordt georganiseerd. De naam is de "todo los santos" en duurt zes dagen. Man als ik ergens geen spijt van heb is het deze tocht geweest. Op dinsdag 15 oktober om zeven uur in de ochtend begon het avontuur middels een gezamenlijk ontbijt met de guides (Lance en Henly) en drie andere deelnemers, klein clubje dus. Ivm eerdere knieblessure in zwitserland was ik wel een beetje bang of alles goed zou komen maar dat bleek allemaal geen probleem te zijn geweest. Het was de beste tocht ever! Moeilijk om nu alles te beschrijven, veel foto's gemaakt maar iedere dag was geweldig, de landschappen waren enorm divers, de dorpjes klein, authentiek en verwonderlijk en de bevolking ronduit vriendelijk en nieuwsgierig. Iedere ochtend vroeg opstaan en vroeg naar bed, samen ontbijten lunchen en dineren in the middle of nowhere, uit de kunst! In enorme shitholes geslapen maar dat was eerder ronduit humoristisch dan ongemakkelijk. Hrrrlijk gezwommen in ijskoud bergwater, waanzinnig steille bergen beklommen met behoorlijk zware bepakking (waaronder vier liter water) en mij helemaal kapotgezweet in twee "tomoskals" (kleine ovens voor mensen) heeft gezien de waanzinnige hitte niets met een sauna te maken. Inmiddels is het nu 31 november (06.00} en zit ik in de bus naar Utila, de.Zweedse chickies hebben mij uitgenodigd om een hapje mee te eten en daarna hebben we.een biertje en een klein glaasje rum gedronken, en nu gezellig samen op weg naar Utila (Bay Island). Hoe dan ook, na de hike ben ik samen met Corey naar San Pedro vertrokken, dit is een gezellig partydorpje aan lake Atitlan. Hiervoor hebben wij vanuit Quatzaltanango de chickenbus genomen, daarna overgestapt op een busje, daarna achter een pick-up gehangen (vanuit deze positie kennis gemaakt met het meer wat ronduit spectaculair was) en vervolgens tuck tuck genomen naar het hostel. Mr Millers was de naam van het hostel en was super netjes, had Nederlandse eigenaren en kostte slechts drie euro pn. Hier drie nachten verbleven en veel lol gehad en ook vulkaan San Pedro solo beklommen in minder dan twee uur, wauw! Het meer was ronduit prachtig, Italië is er niks bij. Na drie nachten was het voldoende en heb ik de boot gepakt naar Panajachel en vanuit daar de bus naar Antigua. Wederom een prachtige stad waar ik twee heerlijke dagen heb doorgebracht. Heb daar met een Belg afgesproken die ik eerder heb leren kennen. En toen op naar, volgens velen het hoogtepunt van Guatemala, Semuc Champey. Rond half negen in de ochtend vertrokken en zou er volgens de juffrouw van het hostel rond één uur zijn, niet helemaal accuraat gezien de aankomsttijd van 1645, maakt niet uit. Hostel Zeyphr Lodge was te gek en bood een wijds uitzicht over de prachtige valleien. In dit hostel afgesproken met een Duitser die ik eerder heb leren kennen en het was dan ook super om weer wat tijd met haar door te brengen. Helaas, en zo gaat dat met reizen, op een gegeven moment beiden een eigen weg opgegaan. Hoe dan ook de dag na mijn aankomst trip naar het magnus opus van Guatemala geboekt. Eerst voorzien van kaarsje een tocht door de grotten gemaakt dit was een kwestie van zwemmen en blauwbekken maar was erg geslaagd. Toen al lopende naar het uitzichtpunt (grotten waren in de buurt van Semuc Champey) Van de mogelijkheid gebruik gemaakt om van een brug te springen met daaronder een.rivier met best sterke stroming, ja dat was cool. De klim naar het viewpoint was niet zwaar maar bood een spectaculair uitzicht waarvan ik een hoop foto's heb gemaakt. Ja ja ik heb namelijk een nieuwe camera gekocht in Antigua voor een prijs die dubbel zo hoog is dan in Nl YOLO.Eindelijk was het dan tijd om de baden van Semuc.Champey te betreden en dit kon al vrij snel via een jump van een tak van een boom. Eerst moest je deze via de rotsen bereiken, daarna jezelf omhoog werken over de tak en dan de sprong HOOG! Maar goed, niet nadenken en gaan, het was TE GEK. De beloning loog er ook niet om, ik werd getrakteerd op knabbelde visjes die zich te goed deden aan mijn dode huidcellen, TE GEK! Haha dat was echt nieuw voor mij en voelde best grappig. Enfin, tour gehad door alle baden in Semuc.en enorm genoten van de schoonheid en tegelijkertijd kracht van het water, er is daar een kolkende ondergrondse rivier die je er in het begin van de baden in ziet kolken en op het laatst eruit ziet denderen. Absoluut een van de hoogtepunten van Guatemala. Terug in de Lodge heerlijk gedoucht met uitzicht op de bergen en vuurvliegjes, daarna biertjes een heerlijk Italiaans buffet (de avond ervoor vegetarisch buffet, ook heerlijk) en een geslaagde avond maar korte nacht omdat ik de volgende ochtend half acht moest klaarstaan voor reis naar Rio Dulce (helemaal in oosten van Guatemala). De bus ging uiteindelijk om Half negen, leuke grappen, vooral als je na tweeën in bed ligt. Maakt niet uit, rustig kunnen ontbijten en afscheid genomen. Rio dulce was qua afstand niet groot maar gelukkig wel qua tijdsduur. Uiteindelijk daar rond drie uur aangekomen en daar de.boot genomen naar een zeer smoek hotel (in lagune dus alleen per boot bereikbaar) met dorm. Wat gekanood, gedoucht, gelezen, gegeten en gedronken en wat gekletst met de luitjes daar. Uiteindelijk maar een nacht gebleven want Ferdy heeft haast! De oversteek naar Livingstone met de boot staat erom bekend prachtig te zijn dus heb deze de volgende ochtend genomen. Helaas was het weer in het begin wat slecht (veel regen) maar dit werd later beter en het was inderdaad een prachtige tocht. Aangekomen in Livingston met twee luitjes wat gegeten die ik in het hotel heb leren kennen en vervolgens de oversteek per boot gemaakt naar Puerto Barria. De lunch was grandioos en bestond uit een groot bord gebonden soep met vis, langustines en krab, jamjam. Helaas was de knakker die met ons meeliep en zich voordeed als gids wat minder smakelijk. Deze typische jamaicaan uit Belize was in het begin aardig maar naarmate hij meer sterke (typisch locale ) drank begon te consumeren rakelde hij zijn geweldadige verleden op. De beste man heeft tien jaar in Belize city gewoond (absoluut shithole) en heeft gedurende deze periode wat incidenten gehad waarop hij, zo verklaarde hij zelf,.tien mensen betreft heeft vermoord. En tja wie ben ik om zijn verhaal in
Twijfel te trekken? Eea heeft hij als bewijs op zijn armen getatoeëerd wat hij trots liet zien, hij werd steeds meer bezopen. Vervolgens moesten we opschieten want we moesten onze boot halen,.meneer zat inmiddels steeds duidelijker te maken dat hij op provisiebasis werkte en tips nodig had. Hij had het over bedragen waar ik gezien zijn staat van dienst mijzelf niet helemaal in kon vinden en maakte dit kenbaar. Op de vraag "do you want bullets?" heb ik maar niet gereageerd. Ja de sfeer begon, al lopende naar de dock, wat in te kakken. Ook vergeleek hij zichzelf met Mike Tyson en stond dus wel erg op zijn strepen mbt zijn fooi. Toen het moment daar was dat wij afscheid moesten nemen heb ik de arme stakker een euro gegeven (omgerekend en zeker een fractie van wat hij wou) "this is nothing man" waarop ik zei "but you also eat my soup" (aan hem aangeboden nadat ik al het lekkere had opgegeten en vol zat ). Dat was ook wel weer zo en dus rende hij naar de slijterij om nog maar wat lekkers te halen. Daarna werden wij oprecht vrolijk door deze hartelijke meneer uitgezwaaid. Ik was bij dat we weg waren, ik voelde me toch best ongemakkelijk al deed ik alsof het me niets deed. Eenmaal aangekomen in de volgende kustplaats naar het busstation gelopen en daar de shutle gepakt naar de grens. Dit ging allemaal zonder problemen en na zo'n elf uur reizen in Omoa aangekomen. Hier na eerst wat problemen te hebben gehad met de atm uiteindelijk wel geld kunnen opnemen, sjoef. Daarna de tuck tuck
genomen naar hotel, wat gegeten en gedronken en was na het douchen best moe dus op tijd naar bed. Elf uren reizen en nog geen tweehonderd km afgelegd, YOLO. Volgende ochtend vroeg op omdat ik gepland had om naar Copán Ruinas te gaan, dit ging allemaal vrij eenvoudig en was er al na zo'n zes uur. De.ruïnes heb ik de volgende dag bezocht (gister) en waren grandioos, een van de meest intact gebleven Maya ruïnes van.midden Amerika, dit was het reizen meer dan waard. Twee nachten in hostel gebleven en nu in bus, zelfde weg terug, naar Utila. Dit blijkt een prettig eiland te zijn waar je super goed kunt duiken en een gezellige tijd kunt hebben. Om de boot van vier uur te kunnen pakken zit ik vanaf 0600 in de bus. Het vele en lange reizen gaat me gelukkig goed af. Ik ga minimaal twee nachten in Utila blijven en dan zien we weer verder, hoewel ik eigenlijk alweer plannen heb voor daarna...rustig aan rustig aan.